Over Hennie van Heerden
Fotografie... Het heeft altijd iets magisch voor me gehad. Je houdt een klein 'doosje' vast, je richt het, je drukt op de ontspanknop en je kan dat moment 'vangen' voor de eeuwigheid. Als kind kon ik gewoon niet geloven hoe dat mogelijk was.
Jaren verstreken. Interesses en hobbies kwamen en gingen maar fotografie bleef me altijd fascineren, hoewel het zich veelal beperkte tot de vakanties. Met de komst van het digitale tijdperk veranderde dat. En het fotografievirus kreeg me weer te pakken. Serieus, deze keer.
In de afgelopen jaren is fotografie een fantastische metgezel geweest. Het heeft me zoveel meer geleerd over de dieren en de natuur in het algemeen. Het heeft me op veel nieuwe plaatsen gebracht en me geleerd om beter te kijken, te luisteren en om gewoon te zitten, te wachten en te genieten. En ja, het heeft me ook geduld hebben geleerd.
Opgegroeid op wat je bijna een kinderboerderij zou kunnen noemen is de liefde voor de natuur mij met de paplepel ingegoten. Gelukkig heb ik als kind kunnen genieten van eindeloos buiten spelen met de honden, konijnen, fazanten, eenden, kippen enz die allemaal rondom ons huis liepen. Het is dan ook niet echt verwonderlijk dat ik dieren ben fotograferen.
Wat er zo leuk is aan dieren fotograferen is dat ze een eigen, niet te regisseren, inbreng hebben. Je bent als fotograaf afhankelijk van wat het dier doet en je kunt niet even vragen een andere pose aan te nemen of even nèt in dat mooie plekje met licht te gaan staan. Niet de makkelijkste onderwerpen en vaak ook behoorlijk frustrerend. Maar àls het dan allemaal samenkomt kan ik als een kind zo blij zijn met het resultaat.
In 2006 postte ik mijn eerste foto op Flickr en al vrij snel werd ik opgenomen in die community. De commentaren stimuleerden mij enorm en door veel foto's van anderen te kijken leerde ik hoe het ànders en beter kon. En ik legde de lat steeds hoger voor mezelf. Was ik eerst tevreden met dat mooie vogeltje op het paaltje, dat was al snel niet meer 'goed genoeg'. De apparatuur die ik gebruikte werd ook steeds beter of moet ik zeggen dat ik er beter mee om leerde te gaan.
Ik ben niet uit op de 'perfecte' opname, ik ben uit op een foto die me wat doet. Me emotioneert om welke reden dan ook. Soms is dat een blik, of mooi licht, of de tederheid van een moederdier naar haar jong. Of soms ook gewoon schoonheid of soms het tegenovergestelde. Maar de foto moet me raken.
Voor mij gaat het totaal niet om resolutie, pixels of technische perfectie. Zoals iemand in Japan het zo mooi voor me verwoordde: "Passion goes beyond technology".
Ik fotografeer tegenwoordig 99% van mijn onderwerpen in de vrije natuur, gewoon omdat ik er meer voldoening uit haal. Soms betekent dat eindeloos (soms weken of zelfs maanden) wachten op die éne opname. En soms komt een onderwerp gewoon op mijn pad. De belangrijkste les die ik in in die jaren heb geleerd is dat wanneer je zelf zoveel mogelijk opgaat in die natuur, stilzit en rustig afwacht, de natuur om je heen zijn eigen gang weer gaat. En ineens steekt dat ree zijn kop uit de dekking op en springt die haas voor je lens. Door goed te luisteren heb ik meer dieren gevonden dan ooit tevoren.
Vaak word me gevraagd of ik 'professional' natuurfotograaf ben of amateur. Dan houd ik het het liefst op amateur, in de letterlijke zin van het woord. Want amateur betekent immers 'liefhebber'. Dat ben ik en dat wil ik graag blijven. Liefhebber van dieren en van dierenfotografie.